Netgedichten

netgedicht (nr. 33.616):

Verkoeling

rimpelende rietkragen
schommelende schaduwen
in de plas het dragende
drijvende water koel
zoete waterschelpen
zeeverbonden huiden
duinende handen
spiegelend meer

zij zwemt in de adem
van het koele water
verdwijnt in het groene
gebladerte als gras
zij is daar even gebleven
in haar natuurlijke hart

hij was als aarde zo
bleek ontstegen aan de plas
in warme hitte dromen
die in rietkragen komen
zong hij de branding in het gras

laaf lief
laaf de lust langs
lommerende baaien
in zeeverbanning
zoeken wij
voortdurende vuren
in avondverkoeling
van een zomerse dag