Netgedichten

netgedicht (nr. 36.290):

Vuurkorf

De winter telt de roest
door de ruit en in de nerven
van de transparante jaren,
waarmee het seizoen vervelt
tot in de huid, strekt zich op
duizend vleugels uit, warmt
zich bij het reinigend vuur
van de winterbruid om de
herfstmuze uit te luiden,
klinkt als vrolijk lied wat op
z'n toverfluit de glazen telt,
kristalen tonen over bladeren,
schrijft een naam met houtskool
naast de hare, houdt de luiken
dicht voordat de noordenwind
de as van letters veegt, de liefde
haar lichte wieken weegt,
verzuchting naar het lonkende
zuiden, waarna de uitgebroken
lente de vuurkorf leegt om z’n
temperament te openbaren.

“ De natuur is ons levende temperament,
zij weegt de veranderingen “

Pama