Netgedichten

netgedicht (nr. 36.291):

Dwalende schaduwen.

Schaduwen in de nachtelijke uren
dwalend tussen sterren en maan
ogen die zoeken naar een weg die
hen zal leiden naar het eindpunt
waar ze vrij zullen zijn van alle pijn.

Engelen zullen hen daar ontvangen
als ze staan voor de gouden poort die
open zal gaan en hun verwelkomen
met muzikale klanken hen omarmen
met de warmte van het eeuwige licht.

De poort zal voorgoed achter hun sluiten
ze zijn thuis bij “de bron van het bestaan”