Netgedichten

netgedicht (nr. 36.503):

Vrucht zonder pit?

De aarde, blauw aangezicht
in het kosmisch kille licht,
ik wrijf je warm, op de vlucht
tussen de planeten, waarvan we
de namen kenden en toch weer
zijn vergeten, ik dicht een
arm om je middel heen. Zijn
wij nog dat argeloze kind, dat
zich aan haar wil kon overgeven ?
Daarin komen we liefde te kort,
een woord waarom gelachen wordt,
het blauw wordt ijs, daarna grauw,
niet in staat innerlijk te bloeien, in
de kou wordt alles ontkend, vruchten
zonder pit, de aarde in twee delen
getekend op oud perkament, is
dat de band waarmee het leven ons
aan een wereld vol geheimen bindt?

“Daardoor is de wereld juist des te
mooier dat zij een geheim blijft."