Netgedichten

netgedicht (nr. 37.101):

Het vale licht

Het vale licht spreidt zijn vleugels uit
om te vliegen naar waar de warmte woont
die ik ooit mocht vinden in je handen
maar meer nog in je hart.

De regen deert me niet, hij vult
alleen mijn denken, blust het heimwee niet
naar die tijd toen we jong waren
en nog illusies bouwden langs de wegen.

Straks komt weer de lente
en we zullen zingen, niet alleen van
hartstocht of tederheid, maar van moed
en vertrouwen, al is het licht nog vaal.