Bij het krieken…,

Kan nog steeds niet zwemmen, eb
en vloed vloeien mij te vluchtig,
vermijd dat ik staar naar de navel
van de onvoltooide tijden, waaruit
mensen hun kansen haakten uit de
lentezon, schaduwen getooid met
gekleurde linten, geschetst in
aquarellen van hun vragen, waarin
schade en schande ballancerend werd
gedragen op een zilver blad, in het
glinster van de ochtenddauw en feeën
op glazen spitzen, medeleven stelen
uit een hemels – en manshoog gras.

Delen speelsheid met libellen naar
believen op het aardse heem, op de
tere vleugels van verdriet, intiemste
verhalen aan de modderige oevers van
de realiteit en de waterplas, waarmee de
zijden kousen van eerbaarheid werden
betast, kleine mensjes vol met gaatjes en
schrammen door de doornen van tijd.

Gehouden tegen het van het licht van
hun weerbaarheid als zure morellen die
te vroeg werden geoogst, had ik het maar bij
de prille bloei gelaten zoals het was,waren
zoveel zouten tranen niet vermorst, opnieuw
te kiemen als ik eerder was getroost.


Foto: Pama ( ontluikende citrus - Od/Pt )

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 23 april 2011

pebmartenskpnmail.nl

Was ik maar eerder getroost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 343