Netgedichten

netgedicht (nr. 38.848):

Klein erfenis,

Ik heb voor mijn beminden het
laatste en het mooiste bewaard,de
geur van regenbloesems uit de linden,
of uit de krakende kruinen van een
populier, boven de onverstoorbare
stemmen uit de vlier, ontstaan uit
de hachelijke momenten van twijfel,
het verraad gelost door spits-
vondigheid, door lief en leed in
onderscheid, het evenwicht bewaard.

Aan de zoom van bos en akkerrand,
ongelijkheid rug aan rug op de mentale
barricaden gestreden in de vele zinnen
van een enkele oogopslag, uiteindelijk met
lege handen de dotters tellen aan de waterkant,
waar dove netels, uniek in hun soort,
zich naar nieuwe wet en zin vertalen en
zittend op de blaren zijn achterhaald,
ergens tussen de geboorte en de dood,
wat zich in de geschiedenis herhaald.

Het levenslicht als een broos geheel,
waarin de essentie werd uitgevouwen,
verval gekozen uit diepe pijn zonder
daarover lang te moeten rouwen, maakt
een einde aan jarenlange sleet, is mijn
tijdperk gedoemd tot verder snoeien?