Netgedichten

netgedicht (nr. 40.494):

Boodschap van de nooit aangespoelde fles

Op de eerste kust stond de man met de fles
hier waren de verlangens, de wensen
de boodschap, de zoektocht naar de mensen
vaartuig van de ziel, een diep snijdend mes

Gevat in groen glas bereid voor de reis
naar zeeën waar de zon nooit ondergaat
langs tropische vissen, bergen van ijs
tot het land waar water haar achterlaat

Op de tweede kust zal de lezer staan
die de fles ontkurkt, de antwoorden drinkt
de geest bevrijdt, niets kan ons meer ontgaan
als het lied van het ware weten klinkt:

‘De getijden zijn geduldig. De kust
vergaat. De man sterft en alles vaart naar rust’