Netgedichten

netgedicht (nr. 41.182):

Herfst

De nacht stoot haar adem uit over het land
een mistig verlangen hangt in de lucht

de horizon glinstert in zwevend zilver
de dag druppelt binnen op het gras

in v verbinden zich de wilde ganzen
het seizoen toont zich in de vlucht

op het pad dansen vrije blaad’ren
in de armen van de vroege bries

overtuigend geluk maakt zich meester
in al zijn frisheid verwarmt het mijn hart