Netgedichten

2012

netgedicht (nr. 42.111):

ieder het zijne

voor Amanda

meneer Houtebeen rakelt het kind weer op
dat tussen poes en hond en vreemde eenden
bladeren naar beneden laat dwarrelen
als vogelveertjes
die zij volgt tot in de kelder van haar diepte
om daar het geelste geel te vinden

heel zachtjes tilt zij die warmte
tussen ranke handen omhoog

zo wordt zij 't maan-meisje
dat probeert de godin te wekken
maar 't is haar tijd nog niet
fluistert de zee in haar hoofd
de vogels nemen haar mee
naar bos en bomen

aangeraakt door de godin
is zij op weg naar de vrouw
die houtebeen ontdooit
goud-geel- kelder-diep
maar 't is zijn tijd nog niet
de wind neemt hem mee

buiten zoeken kippen wormen
in 't natte zand
zo - op weg -
zoekt ieder het zijne
een haan - hoog in de boom
vraagt luid om aandacht