Netgedichten

netgedicht (nr. 45.887):

Verwaaien in echo

stormachtig is de dag
waarvan de uren
stilte beuken op de muren

woorden van onmacht
trekken als koude tocht
langs je heen en vervliegen

liegen hun waarheid
in raken en negeren
verwaaien in echo zonder proberen

als de wind is gaan liggen
de schade opgemaakt
weten we ineens wat we missen

de angst is verdwenen
voor de tomeloze stilte
in verstaan kunnen we verder gaan