Netgedichten

netgedicht (nr. 49.252):

Het dorp.

Het dorp is niet meer als voorheen.
't Is verlaten,'t is er stil.
Tussen spoor en snelweg ingeklemd.
En wordt voorbij gegaan door iedereen.

De huizen staan er leeg,
scheef gezakt, verweerd,
aangevreten door de tijd.
De ratten hebben er hun koninkrijk.

De wind heeft er vrij spel,
rukt aan ramen en aan deuren,
jaagt vergane kranten tegen 't hek.
Grijs en grauw zijn er de kleuren.

De muren zijn gescheurd.
De ramen zijn gebroken.
Jaren is er niets gebeurd.
Dit dorp is van de wereld uitgesloten.

De fabriek is er gesloopt.
Er was voor ons geen toekomst meer.
Er was zelfs geen enk'le hoop,
maar weggaan dat deed zeer.

Het is een niemandsland,
een zwarte vlek, vervaagd.
De naam, 't heeft geen plaats.
De mensen zijn er weggejaagd.

Het is een niemandsland,
zonder ziel en zonder hart,
tochtig, kil en levenloos.
Zelfs de dood die er niet wacht.