Netgedichten

netgedicht (nr. 49.276):

EMILY DICKINSON 486

Thuis was ik onbetekenend
Ik had het kleinste kamertje
’s Nachts had ik er mijn lamp
Mijn boek en één geranium

Zo ingericht ving ik de geur
Van kruizemunt die nooit verdween
En slechts mijn mand
Eens denken, nee dat was het
Zeker weten

Ik zei geen woord, tenzij verzocht
Dan nog klonk het bedroefd en mat
Ik kon niet luidkeels leven
Een hels lawaai vond ik gênant

Hoewel het nog zover niet was
Als ik bekenden hoorde gaan
Had ik al menigmaal gedacht
Hoe ik tersluiks ontslapen kon

Emily Dickinson 486

I was the slightest in the House —
I took the smallest Room —
At night, my little Lamp, and Book —
And one Geranium —

So stationed I could catch the Mint
That never ceased to fall —
And just my Basket —
Let me think — I'm sure —
That this was all —

I never spoke — unless addressed —
And then, 'twas brief and low —
I could not bear to live — aloud —
The Racket shamed me so —

And if it had not been so far —
And any one I knew
Were going — I had often thought
How noteless — I could die —