Netgedichten

netgedicht (nr. 49.571):

Verwondering

Het leven hier is lijkt stil, zo
stil als sneeuw kan zijn in het
herfstgoud van een eikenboom en
de wind onbekommerd toeluistert
in haar waarachtige domein.

Ongeletterd als de stilte wordt
de geur een refrein op papier
uitgedaagd tot het spreekt en zwijgt
als het daarom wordt gevraagd.

Doodstil als men het hoort,
het fluisteren van kastanjes op
de bemoste grond waarin we
kiemen na de daad, die
intens luid en vredig was.

Een volheid die de lust lessen zal onder
duizend pluizen op het marmer van de nacht
en de rust in evenwicht met licht betaald, de
echte werkelijkheid schuilt in de schoonheid en
uit dichters pen waaruit verwondering stroomt .