Ook dit is Kerstmis...
Deze namiddag was ik in een afdeling van bejaarden,
dement en blijkbaar ver weg van deze wereld. Welke
wereld is de onze, wat hebben we gemeenschappelijk?
Kerstmis nu, een Kind, wat herders en de hoop op vrede.
Waar is hun geest? Wel zijn hun lichamen veilig en goed
doorvoed en verzorgd, gekoesterd zelfs soms, maar waar
zijn zij? Hoe met hen praten? Hoe hen verstaan? Wat weten
zij, wat weten wij van deze wereld? Raadsels en veel stilte.
Nu wil ik bidden, maar tot welke God; de Onbegrijpelijke die
vandaag verscheen in een klein mensenkind? De God die sterren
strooide in dit onmetelijk groot heelal? De God die zwijgt en
toch ontmoeten wil, die ons wil zien en meelijdt? Ik wil wel
knielen nu, en woorden zijn teveel. Een klein Kind in een kribbe,
zo schamel, zo verborgen en toch geloven dat dit alles iets
voor ons betekent, dat dit de wereld is, ook van hen die
hier dement zijn, die hier wonen. Venite adoremus.
Tot hier dit gedicht dat ik vorig jaar schreef.
Deze namiddag was ik daar opnieuw: sommige bewoners
zijn intussen overleden, er zijn er nieuwe bijgekomen.
Weer overvalt me de beklemming: wie zijn wij?
Wat kunnen we echt van de ander weten?
Hoe kunnen we een ander ontmoeten? Wat is tederheid?
Zo breekbaar en zo broos is 't leven...
En dan dit pasgeboren Kind in de kribbe.
Wat heeft dit alles toch te betekenen?
Venite adoremus.
skynet.beGeplaatst in de categorie: actualiteit
Kerstmis
191
Geef je reactie op deze inzending:
Telkens weer kerstfeest met het kind van liefde.
Liefde, kunnen wij doorgeven in een arm, een woord.
Mooi gedicht dat stemt tot nadenken Adeleyd.
In zorgvuldig, maar mooi gekozen woorden laat je iets van twijfel
doorschemeren aan de strekking van Hoop, Geloof en Liefde.
Voortreffelijk beschreven.