Netgedichten

netgedicht (nr. 52.564):

Schaduw als bestaan

ik heb mijn tanden
stukgebeten op de tijd
in een vlaag van haat en nijd
het heeft niet mogen baten

in wrok kijk ik nu om
door de gaten die gevallen zijn
verrafelde mijn leven
ging kapot aan onderhuids venijn

waar ik schaduw als bestaan zag
donkerden de mooie jaren
uit zicht omdat ik dacht dat licht
niet voor mij was weggelegd

spelend met frivoliteit en lach
mocht ik mijn leven niet vullen
alleen mijn dromen konden
dat intense verlangen nooit verhullen

in dit gebeuren is geen schuld
toch doet het iedere keer
weer pijn dat groei en bloei verloren zijn
door een leven lang beoefenen van geduld