Netgedichten

netgedicht (nr. 53.629):

Groene velden

De groene velden van ons eerste geluk
zijn van een andere geschiedenis
in een door verdriet vergeten verleden

de nevel sluipt in mijn gedachteland
ergens in jouw diepte schuilt een uil
om mijn domheid te bespieden

beschavingen zijn samen gekomen
in het ultimatum van onze liefde
zo zijn wij schaduw en blijven wij droom

de avond schemert tinten rood
ik zie de rooksignalen van de maan
ergens boven een ven tussen de kikkers

je blijft in mijn gedachten spoken
als een vreemdeling met peinzend hart
er is nergens liefde, maar jij lonkt

en in dat lonken ligt de pijn.