Netgedichten

netgedicht (nr. 54.614):

Mijn-Museum, Beringen

ik zwem baantjes
bij dertig verdrinkt het tellen
door het gesplash van krokusmeisjes
die als zeemeerminnen hun gezang loslaten
op nog borsthaarloze vleermuisjongens

ik glimlach om deze zoete tijd
en keer terug naar mezelf

watervrij drijven mijn gedachten
naar boven, een luchtbel aarzelt niet
en hapt in zijn eigen vrijheid

ik open mijn handen van binnen
naar buiten waar gedempte schachtbokken fluisteren
over de tijd die niet stil staat

een koeltoren vult het raam
als een hemel zonder regen, een donker lichaam
nabij de mijnkathedraal

ik heb nog even
om te duiken in mijn jeugd, de bewegwijzerde
wandelweg te volgen op de bezaaide terril

het panorama van mijn jeugdjaren

... De mijnterreinen krijgen langzaamaan een andere bestemming met bescherming van bepaalde gebouwen, schachtbokken enz.. Een 'zwemparadijs' is al uit de steenkool verrezen. ...

Schrijver: kerima ellouise, 20 februari 2015

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: woonoord

Mijn-Museum

Beringe

4.6 met 8 stemmen

364

Er zijn 12 reacties op deze inzending:

micheline, 10 jaar geleden

Er komen inderdaad veel herinneringen naar boven mijn moeder woonde als kind ook in een mijncite als kind
Mooi geschreven

Ben je hier blijven volgen maar kon niet meer reageren volgens mij gaat het nu wel lukken hoop ik toch

Huibert van der Meer, 10 jaar geleden

Imposant. Mooi! Nog borsthaarloze vleermuisjongens. Goed!

Hilly Nicolay, 10 jaar geleden

Wat een mooi gedicht met herinneringen.
Dertig baantjes zwemmen met een glimlach :-)

Ton Ruis, 10 jaar geleden

Erg goed geschreven. Chapeau!

kornelis, 10 jaar geleden

zoveel schoonheid in je herinneringen...

Inte feelders, 10 jaar geleden

Je woorden blijven drijven ... voelbaar mooi verwoord Kerima!

Guy Aarts, 10 jaar geleden

Werkloze schachtbokken en koeltorens, verlaten terrils: een desolaat beeld in Limburgse mijnstadjes. Toch mooi verweven in jouw jeugdherinneringen én prachtig verwoord in dit gedicht. Dertig baantjes? Niet slecht hoor, Kerima! ;)

ww, 10 jaar geleden

uw woorden, mijn-woorden. jeugd en herinnering komt boven water.

Kees Keizer, 10 jaar geleden

Laat je licht en loom meedrijven op het zwarte uit de aarde.
Kompels met verweerde knuisten zullen met satijnen woorden jouw huid drogen.
Je brengt alles wat nog niet gedolven naar boven, Kerima.
Om het in warmte om te zetten.
Puik!

Leonardo, 10 jaar geleden

Ja, alles verandert, maar niet altijd ten goede. De welvarende industriegebieden van vroeger zijn helaas 'soms' zelfs verworden tot gebieden met relatief, grote armoede, ondanks het monumentale karakter van gebouwen en objecten...
Mooi dit veranderende gebeuren in het Limburgse in een gedicht gezet

hans_, 10 jaar geleden

Je hield je leven voor ogen
als een caleidoscoop draaide dat rond en rond
daarbij beschreef je als herhaling de vormen die voorbij trokken.
Mooi Kerima.

Adeleyd, 10 jaar geleden

Heel herkenbaar voor wie uit deze streek komt, Kerima!Je kan het zo 'voelen'

Geef je reactie op deze inzending: