Netgedichten

netgedicht (nr. 54.947):

Weggerukt

zomaar werden zij wreed uit het leven weggerukt
afscheid hadden ze niet kunnen nemen
vaders en moeders staren over het lege groen
schreeuwend huilt hun gewonde hart

realiteit snijdt de ziel doormidden
donkere nachten rijgen pijn als nooit tevoren
roofwolken verscheuren iedere zonnestraal
duisternis beslaat de ramen met wasem

het leed stort in tranen uit over de harde aarde
de dood beklimt de toppen van het gemartelde centrum
een stadje bevriest op deze eeuwig durende dag
druppels bedroefdheid storten neer uit de hemel