Netgedichten

netgedicht (nr. 55.045):

Herkenning

Een winter lang in duisternis begraven,
geen hoop meer op een leven in het licht,
geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht,
geen water dat je diepste dorst kan laven,

alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen,
de muren stom, je lichaam zonder kracht,
het graan sterft in de grond nog deze nacht,
maar Iemand is er die je toch blijft dragen,

je klein bestaan verbindt met eeuwigheid,
je wortels diep doet dalen naar de bronnen,
je vastheid geeft in 't ritme van de tijd.

Dat hoorde ik van jou en wat wij wonnen
door pijn en vreugdetranenen plots geschreid
wordt straks de warme glans voor vele zonnen.