inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 55.571):

Onveilig vrijen

Een bidsprinkhaan kreeg op de Drentse hei
een niet te onderdrukken drang tot paren
en zocht een wijfje om die klus te klaren,
doch vrouwtjes stonden er niet in de rij.

Maar na wat zoeken in de paarse pollen
vond hij er een en dacht: ~Die is voor mij,
mooi vol van lijf en o, wat lacht ze blij,
met haar wil ik de hele dag wel snollen.~

Het wijfje -ook zij bleek belust van zinnen-
was onze fiere springer toegedaan
en moedigde hem zonder dralen aan
direct te gaan beginnen haar te minnen.

Dat heeft de jonge bidsprinkhaan geweten:
na ’t hoogtepunt heeft zij hem opgevreten.

Schrijver: Adriaan van Dam, 16 mei 2015


Geplaatst in de categorie: lightverse

4.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 132

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Hanny van Alphen
Datum:
17 mei 2015
Mooi gedicht Adriaan.

Hoe zwaar is soms het dierenleven.
Ook spinnen gaan eraan kapot.
Hen wacht verdomd hetzelfde lot
terwijl zij rustig door zal weven.

Er is trouwens een spin die het opgefokte vrouwtje eerst gaat masseren zodat ze rustig wordt. Ze laat dan toe dat hij een snelle wip maakt en dan is 't voor hem een kwestie van wegwezen en wachten op zijn nageslacht.
Naam:
Ton Hettema
Datum:
16 mei 2015
Wat een mooie dood!

Verplichte kost
bij voorlichting
aan nog groene
bidsprinkhaantjes?
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
16 mei 2015
't Gevaar ligt overal op de loer
Zelfs vrijen kan het leven kosten
Aan gelovigen en agnosten
Dat scheelt zo'n wijfje geen ene moer

Veiliger dan in pollen te duiken
Kon hij zijn eigen handjes gebruiken

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)