Netgedichten

netgedicht (nr. 56.243):

Zo godvergeten zeer

ik zwaaide
draaide me om
herkende de wereld weer
het deed alleen
zo godvergeten zeer

nog bloei je
steelde lang als knop
lenteschoonheid die
alleen de zon ontbeerde
wat ik ook probeerde

wij zijn zomer aangegaan
in lange lichte dagen
zelfs stilte bracht geen vragen
wij genoten van
een innig samenzijn

maar de vergezichten
bleven uit en de einder
kwam steeds dichterbij
er was geen ander
perspectief dan bij jou zijn

jouw kleuren fletsten
wij cirkelden in kletsen
om de waarheid heen
gemis aan vrijheid deed ons pijn
liefde bleek niet zaligmakend te zijn