Netgedichten

netgedicht (nr. 56.582):

Eilanden

Zoveel eenzame nachten
dwalen we langs het zwarte water
met onze gedachten aan een verdwenen geliefde

nog zie ik je gaan in een droevige boot
aarzelend met je roeispanen en net zo
verdrietig als ik

kijkend naar de rode vlag
die langzaamaan gerafeld wegwaait
in een duistere wind

hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje
en wie betwijfelt dat - als er niets meer is
dat ons nog bindt

dan slechts een vlag halfstok
en voor ieder weer een eiland
barstensvol eenzaamheid.