Netgedichten

netgedicht (nr. 58.512):

Onbekend

De wind snijdt laagjes warmte uit mijn ziel.
Met de adem zichtbaar voor me uit gesneld,
maak ik het buiten tot een nieuw decor.
Ik heb het aanschijn al zo treffend in mijn loop geteld..

Wit versmelt het grijze straatbeton zich aan de rand van het,
met overige sneeuw bedekte, uitgestrekte bos.
Zoveel paden, zoveel wegen..
Zoveel stukjes onbekendheid nog te gaan.

Een eerste glimp verraadt de scheuring van het voelbaar,
stil geweven, blauw gevormd gewelf.
Bekend met alle plooien van structuur,
draag ik de klanken ver vanuit mijzelf.

Er is toch waarlijk geen besef om te verstaan.

Een kort verhaal, een snelle groet.
Het masker recht.

En alles terug, bedekt.

Ik loop weer verder.
Steeds verder, door nieuwe lagen,
vers gevallen sneeuw.

Zoveel paden, zoveel wegen.
Zoveel stukjes onbekendheid nog te gaan.

Maar wie, o wie,
kent mij nu echt..

-