Netgedichten

netgedicht (nr. 60.159):

Geen angst meer

Ik wil me niet blind staren
Op overwinningen of gevaren
Ik wil niets accepteren of overzien
Mijn verdriet is er toch wel en bovendien

Ik kan niet leven van rottende bladeren
of bloeiende bloemen
Ik ken de liefde
Ik accepteer de gevaren

Ik heb het geprobeerd
en soms opgegeven
Ik voelde geen regen,
geen zon bovendien
Ik dacht: ik zal het vanzelf wel zien

Toch won ik weer van het leven
Maar de bladeren bleven dood
En bloemen bleven bloeien
Als een soort stilleven

Ik weet dat ook mijn bestaan weer strandt
En dat wil ik accepteren, want
Ik hoor het verleden continu om mij heen

En in verleden of toekomst
Uiteindelijk leven we samen
en sterven we toch wel alleen