Netgedichten

netgedicht (nr. 61.789):

Wachters

donkere wolken turen naar het woeste water
en als het dan dagen moet duren
dat stortregens
neerdalen en vogels tuimelen
in de mond van dolle hond met
schuimkoppen
rond de mond dan

verlangen we naar wachters op de muren
om te schuilen
tegen hun kloppend hart
als buiten licht en duisternis
elkaar bestrijden

angst zweet dat uitbreekt
in het wanhopige lichaam
uitgeblust komt tot rust
aan de zoete kust met haar oneindige vrije
horizon waar zee en lucht
elkaar lijken te raken

troost dat angst
uitdooft in het gebroken geluid
daar waar wachters verschijnen om
bruggen te bouwen
voor de duiven
mededogen
hoop op leven
dat de dood
verdrijft