Vreemde eeuwigheid

mijn herinneringen, het zijn
goede zwemmers. ze drijven vaak ruggelings
en kijken je recht in de ogen
als marktkramers tijdens het middaguur.

ze gaan de weg van het oude huis,
de kamer waar de dode lag,
de vader van mijn moeder, de neef van ooit
Vlaandrens meest verlichte dichter Bert Decorte,

lag zo dood en sliep zich
naar die vreemde eeuwigheid.
ik kreeg zijn naam, ik kreeg zijn huis.
ik mocht een beetje sterven van verdriet
en hij wist het niet.

er is die onmetelijke kracht,
een eindeloze lente en het houden van
het huis, van elke steen,
van elk gremeltje grond, van alle
groenen in het gras. het is wat ik wil.

het is alles wat ik ooit was.

grootvader

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 12 stemmen 1.072