Netgedichten

netgedicht (nr. 62.973):

anomalie

De kim daalt neder uiterwaard
het spant strekt zich
uit de stand van de zon
het moment kromt uit willekeur
en zo is mijn vel versneden
tot daar is het leven

twee meeuwen vinken de horizon af
het velijn van het zijn
zout' 't water tot een zilte lijn
de golven klauwen aan de dijken
het zand geeft zich over
bergen naamloos zonder getal

alles verstrijkt zover je kan kijken
de lijken reikhalzen onder 't zand

het gedruis wuift iedere inbreng weg

erosie strijkt een vers paneel
onophoudelijk
't licht van de zon tart 't dodelijk heelal

daarmee is niets meer gezegd