Netgedichten

netgedicht (nr. 63.042):

Natuurlijke stilte

grint knarste
sprak luid zijn
onvermogen uit mij
ongestoord te laten gaan

ook wind
deelde dit decor
waaide strak tegen
op het zelf bemeten pad

jij zat op een bankje
vlak bij het water
te midden van druk
snaterende eenden

die natuurlijke stilte
wel een heel eigen
invulling verleenden
met hun hongerig gekwek

toen ook de boom
zich plots voluit
ontlaadde van in de nacht
gespaarde druppels

viel eindelijk het doek
van dit door mij
geënsceneerde rendez-vous
ik heb haar nooit ontmoet