Het leven
Ik was jong en onervaren
zag alleen het mooie, nooit de gevaren.
Leefde mijn leven, maar de tijd ging te snel.
Strubbelingen kregen de bovenhand.
Ik werd door angst aangerand.
De ogen waren hun glans kwijt,
ze werden geteisterd door tranen.
De glimlach was gaan liggen, zonder troost.
Verzonken in hard ijs.
Versteend en wazig, afgeschermd in gedachten.
Waarom moest het zo ver komen, waar zijn de mooie dromen.
Alleen, pijn en ellende rest me nog, ik ben leeggezogen.
Geplaatst in de categorie: emoties
Haal de wereld er maar bij, Claire.
Allegoriën, metaforen, de hele rataplan...
Daar groeit je gedicht van!