Netgedichten

netgedicht (nr. 64.701):

het strand

Liggend in de vloedlijn baadt
Ik mij met kosmisch licht
Mijn koude huid wordt gezandstraald en mensen al om

Ik zie dat vanuit de zwarte horizon een vrouw zich losmaakt
En mijne kant opkomt
Ze is mooi. Ze is fraai. Ze is mijn alles.
Dichterbij.. dichterbij en nu is ze ..

‘Hallo, schone vrouw kunnen we wat?
Ze loopt mij straal voorbij, ze ziet mij niet en haar gedachte gaan uit naar:

Kwal.

Ik staar haar na. Ze heeft gelijk, maar wat kan ik anders?
Gelukkig tilt een warme golf zout mij op en
ik verdwijn weer in de hongerige en donkere buik
van deze oceaan.