Een inspecteur belt

De woonkamer ligt begraven in duisternis,
op de eettafel staat de ontbijtboel al klaar.
Wanneer men dan belt, is er iets mis.
Ik luister terwijl ik leeg in de verte staar.

We moeten op zoek naar H.N. Balken;
‘Is hij een vriend?’, ik weet het niet.
Hij kon mij op vreemde uren stalken,
geen idee waarom hij huis en haard verliet.

Hij had de toneelrepetitie overgeslagen,
dus ga ik op pad zonder vrouw en kinderen,
tracht angstig een verloren ziel na te jagen;
wat had hem vanavond doen verhinderen?

Door mistfantomen rijd ik op goed geluk,
vang zijn motorische blik in mijn korte lamplicht.
Het staat er verlaten, is het soms stuk?
Van welke schande werd hij beticht?

De portieren staan open aan de rand van dit bos,
zijn tekstboek ligt op de bijrijdersstoel,
met welke rol was hij te zwaar de klos?
Mijn lantaarn vangt een verbleekt smoel:

Het gelaat van zijn bruid op dashboardmagneet,
weggevroten door zon tuurt zij zonder ogen.
Ik zoek contact en sleutel, dan klinkt er een kreet.
De spiegels ontbreken, de uitlaat is verbogen.

Ik weet van geen ingang, laat staan een route.
Toch sluip ik langs takken op een verlaten pad
en zie mezelf zijn vlucht doorwroeten
voorbij zijn gezin, voorbij laatste stad.

Op een gebroken tweesprong hangt iets onder een tak:
inspecteur van politie rookt zijn sigaret,
wijst mij het ongewisse met groots gemak
en ik volg zijn vonk zonder verzet.

‘Dit woud is Bermuda’s zwartste driehoek,
voor angstigen op een vlucht voor zichzelf.
Met fles en touw gaan zij hier op bezoek;
met bosjes stortten zij zich in het verderf.

Pas op dat je niet stapt in hun laatste medicijn,
hier groeien gebroken spuiten
vol morfinerestant en rattenvenijn.
Doods ongevoelig dat wij op hen stuitten.’

De mist huilt zich weg voor het licht van de maan,
mijn slappe benen breken glas onder een boom;
het is de verloren spiegel waarin ik mezelf zie staan.
Wie grijpt mijn pols, wie zegt dat ik droom?

Vermissing

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 441