Netgedichten

netgedicht (nr. 65.503):

Verrezen mensenkind

waar de witte vlinder
verstoord opvloog
van de grijze rots rollen
vrouwen de toegangssteen weg

openen zo de tombe
schonen de ligplaats
met witzachte doeken
voor zijn bijna laatste rust

zoeken in vertwijfeling
gebed en steun bij elkaar
zij weten zijn leven en
werk is nog lang niet klaar

sluiten het graf met
hoop en zwaar hart
in een moeilijk afscheid
van hem die ook om hen gaf

pas de volgende dag wordt
in ontzetting en schrik
maar met rondzingend bericht
de tombe geopend gevonden

hij was opgestaan
de witte vlinder achterna
en als nieuw verrezen
mensenkind de wereld ingegaan