Netgedichten

netgedicht (nr. 65.719):

Haar mystieke kant

in een valse
onweerszon
schittert de
monoliet zijn
boodschap tegen
donkere wolken

magistraal torent
hij hoog boven
het stille land
schaduw werpend
op haar warme
mystieke kant

zij voedt de
atmosferische
energieën diep in
het spanningsgebied
van het reflecterend
geestelijk verkeer

zij zijn onthecht
waren een eenheid
op interstellair niveau
toen de mens in
eerste genen langzaam
naar boven kroop

nu zijn het
artefacten uit
lang verleden tijden
waarin het eerste
leven voorzichtig met
de eeuwigheid vrijde