Netgedichten

netgedicht (nr. 66.284):

reflex

een druppel aan de dakgoot groeit nog verwachtingsvol
in de eerste paar seconden
met uiterste spanning op de uiterwaarden

en in de tegenspraak de tensie de enige reden van bestaan
op het randje van barsten
niet om zeggen ei zo na dood

de doem komt met het avondrood
in de hitte na de regenval
komt het afronden
het gewicht van water
al met het wasdom geliquideerd
tot het krimpen in eigen nat

aan deze aardkloot
is gebonden de tweestrijd
zij heeft ook haar maandstonden
het beste is altijd
zo vlug mogelijk te sterven
maar gegeven is het leven

en eens gekregen ook de reflex
de houdgreep en de kramp
in de vingers