Netgedichten

netgedicht (nr. 69.048):

Het zielenraken

ik zag vogels
schichten om
door de zon
hun kleuren
op vleugels
voor jou uit
te laten lichten

zij zwermden
opgewonden door
jouw aanwezigheid
verdrongen zich in
vlucht en schreeuw
om je blik voor even
te mogen kruisen

pas toen jij
ging zitten konden
zij zich gauw in
discipline schikken
op een lage tak
die een schitterend
uitzicht op jou gaf

jij hebt ons altijd
doen verbazen hoe
makkelijk jij met plant
en dier kon praten
als gelijkgestemden
geen hand en voetentaal
wel in het zielenraken