Netgedichten

netgedicht (nr. 69.347):

Je voetstuk

ze lacht
licht smalend
draait zij haar
hoofd naar mij
zegt dralend
op lijzige toon
doe niet zo mal

natuurlijk weet
jij al hoe ik
over jou denk
wat ik van je vind
heb je voetstuk
gepoetst en gepolijst
ja af en toe gekust

nog zijn al
jouw talenten
niet ontdekt
dagelijks glinstert
er een nieuwe
steen aan de kroon
die jouw genen heeft

alles wat jij
aanstraalt komt in
een hoger bioritme
waarbij liefde en
warmte de stemming
maken die mensen
intiem kunnen raken