Oerbron

oerbron van het leven
moederoog van de witte zon

tegen de
vernietigende stralen van de
zon koester ik geen wrok meer nadat de
twee zwarte raven neergezegen

met een hoed
op m'n hoofd laat ik me ontroeren in
het groene landschap met de toren en de koeien

wanneer de
donkere wolken straffeloos overdrijven; aan
komt stormen boven de korenvelden

en het golvende water; wij blauw en broos
het gevoel
krijgen alsof wij in een kano

tegen de stroom op moeten roeien
en banger worden als een kind

de stroom
heeft mij al te lang opwaarts geduwd
om het onpeibare te peilen

diep daarin ligt de herinnering
met in 't hart een droef gedicht
zeilende door de ruime

vredige atmosfeer met de oerbron van al 't leven
doorstaat mijn hart standvastig

Biografie van deze schrijver

Onpeilbare peilen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 43