Ik wil zoals jouw voeten zijn op de zachte dauw van zomergras dansen tot het einde van de zomer verslaafd aan hitte, uitgeput door droogte wil ik uit jouw liefde drinken alles even laten bezinken in de smaak van verse groentesoep alles anders dan voorheen laat me voelen aan jouw grootste teen.…

het oorverdovende geluid in haar hoofd dreunt en dreunt het geluid gaat door haar merg en been haar strakgespannen zenuwen zijn als koorden aan elkaar vastgeknoopt ze pakt haar gevoelens negeert systematisch het zachte gejammer legt haar emoties in geluiddempende verpakking op de plank in de donkere kast tevreden loopt…

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…

in de nacht fluisteren mijn dromen als therapeut van een schromende ziel die in beelden en symbolen vertaalt wat mijn brein wakker tot zich neemt als sterren hun verhalen fluisteren omarm ik de raadsels die het leven weeft ontvouwen zich mijn diepste gedachten die mij de draden in kennis ontwarren in het donkere diep reist zo de geest langs…

de uitgezakte gordijnen laten het vermoeide licht nauwelijks door in de schemerige kamer hangt de geur van pijn en verdriet het slapeloze omwoelde bed verbergt hongerige angsten als muggen wachtend op hun volgende maaltijd zodra het hoofd het kussen raakt rennen angstdromen in doolhofachtige ruimtes rond de gordijnen houden de…

ik zat er maar te wikken en te wegen raadselachtig de zetel leek een draaibank telkens afstemmen naar eenzelfde lijn horen, zien en zwijgen een gouden stilte maar, ik zie, ik weet nog steeds hoe het was de vervlogen jaren ik voel nog vaak hoe vreemd die waren © Hilly Nicolay…

in het stille rijk van papier en pen laat ik mijn gedachten dansen vrij van het wanneer en het hoe als ik ze in de inkt laat stromen de woorden worden als ankers waarmee de chaos verdwijnt als de golven in ochtendmist het hoofd leeg het hart ontspannen vind ik zo de rust en ruimte in de stilte van eigen woorden…

de een loopt warm van een nostalgische auto grappig toch doch de ander van de hoop op lotto's hoofdprijs misschien verloren tijd is dit wijs weer een ander krijgt een warm hart gedurende het daten hoop op einde eenzaamheid weer iemand rustig van binnen fouten zijn vergeven na betoonde oprechte spijt voorts sfeermakende…

Leef in ruimte. Ruimte in veld en woud. Geniet van water ruisend golvend riet. Een frisse wind om je hoofd in hoge kruinen het vogellied. Geniet van vrijheid die ruimte ons biedt. Vrij als vogels hoog in het zwerk bewonder de horizon die het oog bijna niet ziet dat is ruimte en vrijheid. Gun elk mens ruimte. ruimte in veld en woud…

het stormseizoen is begonnen als ik mijn ogen sluit hoor ik dan nog wel de vogels zingen het zoemen van de bijen en het ruisen van de wind zal ik het missen de geur van pas gemaaid lentegras het stuifzand op een winderige dag en het rood van de ondergaande zon hoor ik dan nog wel het fluisteren van overleden stemmen of zullen woorden…

terug naar de tijd waar herinneringen zijn ontstaan zorgvuldig opgeborgen voor later bewaard terug naar de tijd van geborgenheid opgeslagen beelden na jaren opgepakt en weer bekeken soms diep weggestopt herbeleving te moeilijk dagen gevuld met souvenirs uit het verleden doorleefde levens opnieuw geleefd in het vergeten…

Dingen gaan samen: Jou, trouw, wou, rouw, hou van jou Een steeds opnieuw weer beginnen iets in jezelf overwinnen Stapje voor stapje, het leven geen grapje Maar toch kun je op sommige dagen lichtheid voelen, als word je gedragen Dat gevoel hebben tussen alle gewoel van de wereld, tussen de bende ellende Want altijd komen bloemen en…

zomaar wat woorden neergesmeten op het papier zomaar wat kleuren gegooid op het schildersdoek zomaar wat emoties neergesmeten op de grond zomaar wat gevoelens gegooid tegen de muur gewacht op de opluchting die verborgen bleef verborgen in de ziel van de mens die niet kan zeggen wat in hem leeft niet op papier niet op het doek…

ik leef moeiljk en maak me altijd zorgen over gisteren vandaag en morgen zei je je moet je niet zo laten gaan je moet er niet aan denken je moet er boven staan zeiden ze wat weten jullie van ontroostbaar verdriet en pijn het niet meer weten wat te doen of hoe te zijn vroeg je onze auto is kapot dat is echt niet fijn onze…

Dit keer ging het anders: In ons ruim concertgebouw zou Daphne en Apollo opgevoerd Grijs was de grootste groep Enkelen met stokken of rollator De lift vol, dus weg, wij wachtten, hij kwam opnieuw zich vullend met rollators en ons achten als begeleider mij er maar net bij In de zaal drie rollators en een rolstoel in een hoek De strijkers…

het geluid van de hemel stil en sereen als een vredig zachte bries de fluistering de sterren in donkere nacht een symfonie van rust de zonsondergang kleurt stil dansen in ongestoorde dromen het geluid van de hemel eeuwig gehoord lied in de stilte van ons zijn…

We weten niet, we kennen niet wie de ander echt wel is. Zoals de herfst nu bladeren doet dwarrelen en hen doet vergaan om humus te worden voor weer een nieuw bestaan, zo weten we allen wat eenzaamheid is en trachten we weg te lopen van vragen die te groot zijn voor een antwoord. We weten niet, we kennen niet en zien de dagen korten, maar…

Het gaat niet meer de relatie onderhouden onmacht verwondt het hart de liefde verstomd door online afwijzing echt contact ongewenst Angst, projectie en koppigheid staat tussen hen in verdwaald in emoties op een eenrichtingsweg Liever ontlopen dan voelen wat de aangedane pijn van emotionele schade het lichaam vertellen wil…

en toch nog nu nu na al die jaren zeewee weer het zilveren zieden van mijn zee!…

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…