Terwijl ‘k met ogen dicht een plan bedenk: me lopen zie in ‘t zachte zand, me vluchten zie in wolkenluchten mijn oren branding, meeuwen horen En dan met ogen open kijk op ‘t hoog vergeelde gras waarachter heg groene coniferen erboven ‘t lichte groen van wilgekruin dat vredig wuift Op de familie app foto's uit Italy, Jura, Texel,…

Voor dag en dauw kwamen ze twee stoere mannen de laatste hand aan rekstokken leggend vlakbij een rietkraag aan de waterkant Tropische hitte doorgonsde de dag maar wie ook passeerde ieder negeerde de stokken, geen keurde ze waardig een blik In de zonnegloed, 's avonds werd het domein verkend en betreden en elke rekstok huidstrelend…

Woorden zijn gedachten uit 't land van duizend dromen dromen die in duistere nachten uit 't niets lijken te komen. Gedachten vormen het wezen van het leven iedere dag worden geschreven om te lezen wat men in dromen zag. Komen niet verder dan fantasiën, verhalen uit “Duizend-en-één-nacht” verhaald door Sherasade in causerieën maar ze werd…

Ik geef je op een briefje dat je las dat ik besmuikt en stiekem in de zak verstopte van je donkerblauwe jas ik voel mij niet senang, op mijn gemak want spreken doe ik liever face-à-face als ik het in een mooi gebaar verpak zoals het frans, de taal die in pays-bas te zoet is voor een kaaskop, die heeft lak en ook geen boodschap aan iets…

Ik greep jouw hand vast in de mist vol verborgen wolventanden. Onze ogen kenden de nacht, maar niet de grens naar vrijheid. Noch gebed, noch poëzie kon de angst tot zwijgen brengen. In de duisternis fluisterden we elkaars naam, een klein verzet tegen het moment dat de wolven, ineens ons zullen terugroepen. **…

Ik hoef niets te zijn om gewoon hier te mogen in dit blauw te zijn Soms lijkt het alsof ik het leven voel vóór het gebeurt, de sfeer van een kamer, de toon, ruimte tussen woorden. En toch verlang ik naar eenvoud, stilte zonder vragen. Ik hoef geen antwoorden, alleen momenten waarop ik niet hoef te schuilen voor mezelf. Waar het gezoem…

in tijden van vasthouden saamhorigheid, warmte nieuw leven, nieuwsgierigheid verwondering, trots nieuw aan te nemen rollen waait er een gure wind die littekens openrijt van ongezien zijn en ongehoord worden was stilte de grootste vriend gelijk ijsbloemen op het raam in tijden van vasthouden laat jij mij juist los…

ik loop zachtjes door de dagen alsof ik nergens meer besta in anderen zoek ik stukjes waar ik mezelf niet durf te raken het is zo moe zonder zin dus vandaag begin ik opnieuw ik open de deur met een glim van licht en heel de wereld lacht terug…

Energie die nergens heen kan gevangen als het ware wachtend op ontsnapping klaar om uit te varen Maar niet geheel gevangen Soms geeft iemand een gil of ontstaan er zomaar golven uit het niets, buiten je wil alsof er iets naar buiten wil Bewegingen, geluiden, een storm pal na de stilte Het valt wel te proberen Het valt te overwegen Maar…

Ik ben de mier die van de stroom is afgedwaald De mier die het allemaal zelf denkt te weten Vanaf een afstandje kijk ik toe naar de zwoegende kolonie onder de zon Hoe zij dag in dag uit onophoudelijk werken Hun korte levens hebben toegewijd aan een koningin ergens diep verscholen Die haar harde werkers niet eens wil (er)kennen...…

er ligt een tuin in mij verborgen van klei en hoop en ochtendlicht waar dromen zaden mogen worden en elke wortel waarheid zoekt een stukje land, ooit met liefde bewerkt waar prei en passie samen groeiden waar ik met aarde werd versterkt en groenten stille namen droegen toen viel het stil, mijn lijf, mijn land de schep stond werkloos in…

alleen staat een jongen - op steen waaronder gestaag water stroomt zijn blik een vraag - zonder stem die voorzichtig van toekomst droomt de brug - gespannen tussen toen en wat later nog komen zal hij kent de wereld enkel nog zoals een kind de stilte kent de lucht ademt verandering hout kraakt van oud verdriet in het tussenlicht blijft…

je naam als dauw in mij geen woord dat scheidt twee harten — één klank aan elkaar vastgedroomd…

wat niet beweegt ademt toch in het zwartste blauw ligt een opening niet groter dan een zucht klank blijft hangen aan het bot van het idee en daarbinnen: een gloed zonder richting zonder naam…

Wat hebban vogala met jou gemeen en mij - de lucht lijkt klaarder dan voorheen het is of olla nestas had hagunnan hinase ook, habenas anda thu? Zie je me vliegen, trek je stoute schoen an mijn nestasvogala, weet jij nog hu hic jou na jouw aubade liet unbidan wanhopig zong, o lief, waar blief je nu? Hinase zingt obla di obla du kom…

het beweegt niet het gloeit niet het is een kamer zonder muren zonder ramen, alleen ademen soms een rimpel in het niets alsof iets zich herinnert dat het bestaat geen woorden hier geen vorm alleen jij voordat je jezelf werd…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

ik bijt een dier uit de muur zijn poten zijn kromme lepels zijn bek vol knopen hij zegt niks maar spuugt geel ik lik blauw van het plafond de lucht smaakt naar ijzer iemand heeft ogen geschilderd op mijn knieën ze huilen zwart ik schreeuw een boom in rood geen wortels, alleen vingers die grijpen naar mijn oor en alles beweegt…

Vandaag bezoek je jugendstil portretten de jugend waar je gisteren nog was je school met de lokalen achter glas terug in de tijd met andere jonge Letten dan hou ik straks de hele nacht de wacht opdat je zonder zorgen kunt gaan slapen geen hond die jouw mobieltje weg kan kapen ik heb jou een hoog hemelbed gedacht al scheiden ons helaas…

in de wachtzaal van de tijd vertikt de klok teken aan de wand met vaste regelmaat de uren en wij die wachten wij kijken naar de klok ze tikt zo luid zo schaamteloos in onveranderlijke takt wij wenden onze blik af en wachten verder nu op het ritme van ons luid kloppend hart…