Netgedichten

netgedicht (nr. 71.200):

De kleine krul

ze keek me aan
ik voelde haar blik
zacht tastend
naar binnen gaan

in grijs blauw
beschreef zij de
subtiele horizonnen
van verre zeegezichten

toch herkende ik
in de kleine krul
van witte golven
haar aanstekelijke lach

die met zijn
zachte mantra een
delende eeuwigheid
aan het strand gaf

heb me totaal
opengesteld in het
ervaren van de warme
vloed van haar bloed

in samen stromen
schreven onze dromen
een werkelijkheid die
ons door de tijd werd benijd