Netgedichten

netgedicht (nr. 72.212):

Het enige thuis

ik zie
steeds vaker
de lach die
blijdschap geeft
die plezier deelt
met anderen

niet meer
de lach die
een ander geeft
omdat je werkt
en leeft zoals
generaties geleden

het heerlijk
zelfbewuste is
de kracht die niet
afhankelijk is van
de macht die een
ander over je heeft

die nog steeds
vertelt hoe jij
en je ouders moeten
leven om mee te
gaan naar een volgend
onbekend bestaan

nog zijn er geen
rechten voor vrouwen
in deze maatschappij
waar de man beslist
daar zijn kinderen en huis
voor hen het enige thuis