Netgedichten

netgedicht (nr. 72.699):

Geploegd land

Diepe voren in het land, van mijn voeten uit tot waar de einder is,
in rechte lijnen, breeduit hier, naar daar alsmaar zwakker,
heeft de ploeg zomerkluit gekeerd tot winterakker,
klaar voor een vroege kou die nu snel aanstaande is.

Neergestreken meeuwen op een veld gegroefde aarde,
springende stippen van lijn naar lijn,
als muzieknoten die afhankelijk van een notenbalk zijn
en het azuren hemelblauw als klankbord aanvaarden.

Waarin hoog boven mij de gans zijn route trekt,
lawaaiig, maar geordend, in hoofdletter V-patronen,
richtinggevend aan de vlucht die met nieuw land zal belonen.
Een zwerm die, eenmaal neergestreken, het nieuwe groen ontdekt.

Lijnen in het landschap, die zich jaar na jaar, weer overschrijven,
aarde die straks opnieuw bedekt zal zijn met groene weelde
die dit land, gelijk een schilder, in duizend kleuren penseelde
tot alleen de sporen, naakt en koud, in oneindigheid weer overblijven…