Netgedichten

netgedicht (nr. 261):

Schrift

Een schok van herkenning
Alweer op drift
Een kreet uit het verleden
Vergeten in een schrift

God, ik kan de wanhoop voelen
Het druipt haast van elk woord
Verlopen in geel vergoten tranen
Maar door niemand ooit gehoord

Wat was ik jong toen
Ik zie mezelf nog zitten
Nog zoveel om naar uit te kijken
Nog zo weinig om in te spitten

Verse tranen treffen oude
Ik wil me niet langer verweren
verloren in mijn eigen woorden
Beseffend dat ik het nooit zal leren