Netgedichten

netgedicht (nr. 73.206):

Narcissus

Naakt, slechts een wit kleed dat de spruit bedekt
tot –door voorjaarswarmte afgelegd-
nieuwe trots het hemels blauw omlijnt
en de knop zich naar het leven strekt.

Neerbuigend in winters laatste ademtocht
groepen zij samen, schouder aan schouder,
wachtend op lentes strelende warmte
die in tijdloos ritme sneeuw en ijs bevocht.

Zij, de gouden narcissen uit mijn jonge jaren,
door Wordworth reeds zo fraai bezongen,
ik zag er duizend wiegend in de wind
met steeds weer dat intens verlangen in al dat goud te staren.

O prille lentebode, onkwetsbaar voor voorbije winterkou,
gooi af je veilige knop, laat schallen je trompet!
Laten we fladderen en dansen in de lentebries
voor ik dankbaar de handen samenvouw.