Netgedichten

netgedicht (nr. 73.487):

Existentiële pijn

ik zag je wieken
op vleugels van hoop
langs de fundamenten
van geloof en liefde scherend
op weg naar de droom

het waren de drie
oefeningen uit een
vaag verleden die ooit
aan het bestaan de nodige
spiritualiteit wisten te geven

hun spirit en glamour
zijn verdwenen in de
oppervlakkigheden van de
voorbije eeuwen de droom
blijft onverminderd groot

naar wie en wat we zijn
hoe wij kunnen leven in
een tijd van zoveel weten
dat geen deel uitmaakt van
ons zijn en existentiële pijn