Netgedichten

netgedicht (nr. 73.540):

Levenslang zijn

Dromen doe ik. Kijken. Zien!
Ik zie me door straten lopen,
zoals ook de tijd dat doet.
Een waarnemer ben ik,
die getuigen moet.
Een getuige ben ik,
die het leven ziet.
Een dichter.
Dichtbij nu.

Hij ziet hoe hij geboren wordt.
Hij ziet zijn moeder baren.
Hij ziet haar droef verdriet,
toen zij sterven moest,
en hem verliet.

Hij ziet de sterke ketting,
die ieder mens verbindt.
Hij bleef een spelend kind.
Hij is een oudgeworden man,
die zijn bestemming vindt.
Die zijn eigen vader vond.
Zijn moeder nooit verloor.

Hij ziet de verre toekomst niet.
Weet dat verleden niet bestaat.
Hij voelt en ziet verandering.
Ziet toeval bedoeling worden.
Ziet angst veranderen in moed.

Wij allen komen en gaan weer.
Als getuigen van het leven.
Wij worden en wij zijn.
Dichters dromen.
Schrijven.

Er is niets wat een dichter mist.
Er is niets wat hij hier zoekt.
Hij heeft gedroomd en gezien.
Waargenomen en geschreven.
Is gevallen en opgestaan.
Heeft het leven lief.
Vannacht opnieuw.
Levenslang.