Netgedichten

netgedicht (nr. 73.563):

Waar angst moedig wordt

Angst graaft door de duisternis,
met de moed der wanhoop.
Waarom zitten mensen in de put?
Waarom graven we tunnels?

Aan het bitterzwarte einde,
van een zelfgegraven tunnel,
schijnt weer helder licht.
Ook in onze diepgegraven kuil,
wanneer we naar boven kijken.
Daar, waar we uitgegraven zijn.
Na op sterven na te zijn uitgeput.

In diepe putten en in lange tunnels,
luisteren verdoofde mensen weer.
Zien verblinden weer helder.
Worden angstigen moedig.
Verandert hopeloos in hoop.
Komt inzicht weer in zicht.

Wanneer we klimmen uit de put.
Wanneer we stijgen uit het dal.
Wanneer we uit de tunnel zijn.
Van duisternis in het licht.