Netgedichten

netgedicht (nr. 73.662):

Héél worden vandaag

De aarde leeft zoals cellen leven.
Zoals een cel leeft in een mens.
Zoals de kern in een atoom.
Zoals schrijvers dichten.

Cellen kunnen onmogelijk bestaan,
zonder andere cellen om hen heen.
Deel zijn kan niet zonder heel.

Planeten niet zonder zonnestelsels.
Zonnestelsels niet zonder melkweg.
Kinderen niet zonder moedermelk.
Moeder is kosmos voor een kind.
Cellen, met elke cel verbonden.

Schrijvers die heel en al voelen,
struikelen over woorden omdat.
Omdat ze al die verbondenheden,
in woorden niet bevatten kunnen.
Dichters voelen verbondenheid,
wanneer ze dichten over liefde.

Mensen die beseffen kunnen,
dat ze een klein stukje zijn,
van een kosmische eenheid,
Zijn geen stukje maar héél.
Mensen die héél worden,
gaan poëtisch leven.
Willen liever zijn.
De liefde dienen.

Houden van alle dieren.
Houden van al wat leeft.
Beseffen dat doodgaan,
niet zonder leven kan.

De dageraad is dag geworden.
De dichter houdt het voor gezien.
Onze zon stijgt boven de horizon.

Vandaag.