Netgedichten

netgedicht (nr. 74.295):

De biologische vijver

De vijver waarin ik gisteren viel,
omdat het bruggetje glad was,
deed de kikkervisjes schrikken.

Deed de dichter beseffen,
dat hij ooit als foetus,
een kikkervisje was.

Ik schrok en kroop aan land,
omdat ik heel lang geleden,
mijn kieuwen had verloren.
Geen koudbloedige kikker,
maar wijs geworden was.

De visjes bleven in de koude vijver.
De dichter bleef bij de hete kachel.
Hij had warme, biologische soep,
waarin al wat leeft ontstond,
en droge kleren nodig!