Netgedichten

netgedicht (nr. 74.464):

vissen aan de IJssel

licht is een eiland dat drijft,
diep is het niet maar gedragen
over een rimpeling geblazen.
als het aan wal ligt verliest het gewicht.
op tast ligt een kleine rij wolken
als een witte kroon verzonken.
zo ver te zien grijpt rimpeling
aan lichte koorden die dringen
naar waterkringen.

er is een begin aan geluk
onder een vlekkeloze hemel,
zonder tijd, de uren op land,
bij een visser langs de kant.
hij laat het snoer ondergedompeld
in oneindigheid lopen.
het klikken op het water
wordt hemels beloond,
want een vliegtuig komt over,
dat snel de eeuwigheid bekort,
als het snoer met een helder
spetteren ingenomen wordt.